Sizleri biraz eski zamanlara götürmek istedim. “Ah o eski günler” diye başlardı büyüklerimiz, anlatılan ve özlenen hep o eski güzel günlerdi. Vefa kokan, dostluk kokan, ayrıştırmayan, paylaşılabilen günler.

Tirenin yerlisi olarak bu güzelliklere şahit olmanın mutluluğunu yaşıyorum. Hala annemin de yaşamaya devam ettiği o güzel mahallemiz… Üçüncü kuşağın bile dâhil olduğu dostluklar.

Çocuklar hepimizin çocuklarıydı, gözümüz arkada kalmazdı öyle, herkes sahip çıkardı. Acıkınca salçalı ekmeğimiz, susayınca suyumuz komşu teyzelerimiz tarafından karşılanırdı. Kimin nerede olduğu, nereye gittiği, ne iş yaptığı herkes tarafından bilinirdi. Birinin kapısı açık değilse mutlaka gidip bakılırdı. İyiler mi, sorunları mı var sorulurdu. Bir yere gidilecekse yan komşuya haber verilirdi. Kimse kimseyi küçümsemez ayrıştırmazdı. Her şey imece usulü yapılırdı. Herkes birbirine yardım ederdi. Tarhanalar kurutmalıklar, salçalar, yufkalar birlikte yardımlaşarak yapılırdı. Odun fırınında yapılan ekmek ve pidelerin kokusu bütün sokağı sarardı. Hele bayramlarda ekmekler, tatlılar günler öncesinden yapılırdı. Çat kapı giderdik birbirimize, öyle müsait misin falan diye sorulmazdı. Misafire evde ne varsa ikram edilirdi, kış gecelerinde sobanın etrafında toplanılır, büyüklerimizin sohbetleri, tüm evi saran patlamış mısırın kokusu eşliğinde dinlenirdi. Mutlu çocuklardık biz.

Aslında mutluluk küçük şeylerde ve anlarda değil midir? Samimiyet, güleryüz, mütevazılık ve kıymet bilmek hepsi bu.